Ukazała się publikacja „Festiwale teatralne w Polsce – diagnoza, wyzwania, perspektywy”
Publikacja „Festiwale teatralne w Polsce – diagnoza, wyzwania, perspektywy” to zrealizowany w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z zakresu upowszechniania kultury projekt, którego celem było przyjrzenie się życiu festiwalowemu w Polsce.
Karolina Purłan-Leśniak, stypendystka, w swojej publikacji omówiła najważniejsze zagadnienia oraz problemy związane z tematyką publikacji. W sytuacji w której znalazły się instytucje kultury oraz organizatorzy festiwali teatralnych w roku 2020 konieczna była również charakterystyka nowych zjawisk, wyzwań oraz rozwiązań, jakie się pojawiły na skutek pandemii koronawirusa.
Publikacja została podzielona na dwie części. Pierwsza z nich jest merytorycznym omówieniem zagadnienia w którym przedstawiono definicję festiwalu teatralnego bazując na sformułowaniach i teoriach dwóch teatrologów czynnie uczestniczących w tworzeniu mapy polskich festiwali – Zenona Butkiewicza oraz Dariusza Kosińskiego. Stworzono również krótki zarys historyczny pokazujący jak ewoluowało życie festiwalowe na przestrzeni dekad, a także, zachowując chronologię, omówiono na konkretnych przykładach problematykę dotyczącą organizacji festiwali teatralnych w roku 2020.
W pierwszej części skupiono się na trzech kluczowych aspektach każdego festiwalu: finansowaniu, organizowaniu i tworzeniu repertuaru. W tej samej części przyjrzano się zjawiskom towarzyszącym – ideom i misjom festiwali, ale także festiwalizacji i festiwalozie. Na zakończenie przedstawione i przeanalizowane zostały wyniki internetowego badania publiczności, które miały na celu nakreślenie portretu uczestnika festiwali, zbadanie jego preferencji oraz czynników, które wpływają na uczestnictwo lub jego brak w ofercie programowej festiwali teatralnych.
Druga część publikacji to zapis przeprowadzonych na przestrzeni kilku miesięcy rozmów z dyrektorami, kuratorami oraz organizatorami festiwali teatralnych. Ich spostrzeżenia i uwagi są niezwykle cennym uzupełnieniem części teoretycznej. Poruszonych zostało mnóstwo zagadnień, które składają się na obraz festiwalowego życia teatralnego. Rozmówcy (Bartosz Szydłowski, Monika Kozłowska, Marcin Zawada, Beata Dąbrowiecka, Kinga Latusek, Ewa Molik oraz Damian Dubielis) oprócz omawiania organizowanych przez siebie festiwali, osadzali je również w innych kontekstach – lokalnym, ogólnopolskim czy międzynarodowym, tym samym tworząc przestrzeń do poruszania kolejnych wątków – kwestii polityki biletowej, oczekiwań widowni, strategii marketingowej czy też konkurencji.
Koniec z zalegającymi w domu śmieciami. Plastikowe butelki. Stare tkaniny. Niepotrzebne rachunki, faktury i gazety. Foliowe torebki i worki. Każdy z tych odpadów może zyskać nowe życie. Dzięki naszej publikacji nauczysz się, jak w domowych warunkach przetwarzać śmieci. Chcesz zrobić elegancką papeterię? Potrzebujesz portmonetki? A może Twój czworonożny pupil rozgląda się za nowym dywanikiem? Zamiast kupować – zrób je sam! W „Nowym życiu śmieci. Przewodniku po wybranych technikach upcyklingowych” znajdziesz proste instrukcje, które wprowadzą Cię w świat upcyklingu: ekologicznej techniki przetwarzania odpadów.
Podręcznik został opracowany przez Kaję Jałozę. Podręcznik objęty jest prawem wolnych licencji i udostępniany jest bezpłatnie.
„Król Maciuś Pierwszy” wg Janusza Korczaka w reż. Piotra Siekluckiego w Teatrze Nowym Proxima w Krakowie. Pisze Patryk Kencki, członek Komisji Artystycznej VI edycji Konkursu na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej „Klasyka Żywa”.
fot. Marcin Oliva Soto
Częstokroć się zdarza, że przedstawienia nawiązujące do spraw politycznych okazują się nudne i pretensjonalne. Zupełnie inaczej jest w przypadku spektaklu Piotra Siekluckiego przygotowanego na podstawie Króla Maciusia Pierwszego. Inscenizator, sięgając po powieść Janusza Korczaka,postanowił wykorzystać formułę teatru jarmarcznego. Przedstawienie grane jest na szerokiej, a płytkiej scenie z użyciem prostych dekoracji, w dużej mierze mających zresztą formę projekcji (scenografia – Łukasz Błażejewski). Wykorzystanie nagrań pozwoliło na poszerzenie obsady. Na żywo oglądamy tylko czwórkę aktorów. Wizerunki siedmiu pozostałych, wcielających się w role ministrów, wyświetlane są na bocznych ścianach. Ta „wirtualna” obsada robi zresztą wrażenie. Są to aktorzy wyśmienici – z Janem Peszkiem na czele. Dodatkowy plan przedstawienia wzbogaca zaś warstwę inscenizacyjną.
Spektakl jest odważny i niewątpliwie prowokujący. Zaskakuje nie tylko przewrotne zakończenie, w którym Felek z powodów politycznych zdradza Maciusia, ale i rozliczne aluzje do naszej rzeczywistości politycznej. Osobno trzeba wspomnieć o ukazaniu więcej niż przyjacielskiej więzi młodego króla z jego faworytem. Być może inscenizacja Siekluckiego jest pierwszym w Polsce spektaklem dla dzieci, w którym zilustrowany został wątek homoerotyczny. Wprowadzono zresztą ów temat w sposób wyjątkowo piękny. Zarówno odtwórca roli tytułowej (Karol Miękina), jak i grający Felka Michał Czorny mają przygotowanie związane z teatrem tańca. Ich bliska relacja ukazana została więc w konwencji baletowej.
Jarmarcznego wymiaru spektaklu możemy się dopatrzeć we wprowadzeniu sekwencji z afrykańskim tancerzem (Alain Nca), ale szczególny wpływ na zbudowanie przywołanej stylistyki miał sam reżyser, który, jak przystało na prawdziwego capocomico, występuje w roli… Mistrza Ceremonii. Sceny, w których Sieklucki wciąga do aktywnego udziału dzieci i ich rodziców, oparte są na przekroczeniu i teatralnej manipulacji. Wydają się jednocześnie i zabawne, i oburzające. Dzięki temu odsłaniają przewrotny charakter sztuki teatru.
Schodząc po wysokich schodach Teatru Proxima nie miałem najmniejszych wątpliwości, że obejrzaną w Krakowie inscenizację Króla Maciusia Pierwszego będę miał jeszcze długo w pamięci.
Po wykraczającym daleko poza nasze najśmielsze oczekiwania sukcesie „Psiego kalendarza literackiego 2020”, postanowiliśmy wspólnie z Fundacją Miasto Literatury kontynuować nasze działania na rzecz Przytuliska Psy Pani w Rytlowie i przygotować dla Was nowy, łączący poezję i bezdomne psiaki kalendarz na 2021 rok.
W „Psim kalendarzu literackim. Bezdomniaki z Rytlowa 2021” znajdziecie utwory poetyckie Justyny Bargielskiej, Sebastiana Brejnaka, Jerzego Jarniewicza, Jakuba Kornhausera, Małgorzaty Lebdy, Ewy Lipskiej, Edwarda Pasewicza, Marty Podgórnik, Jacka Podsiadło, Tomasza Różyckiego, Ilony Witkowskiej i Urszuli Zajączkowskiej. Towarzyszą one rytlowskim podopiecznym sfotografowanym przez Marcina Olivę Soto. Wśród bohaterów nowego kalendarza znajdują się: Jarzyna, Kremówka, Placek, Nero, Szatan z siódmej klasy, Łapek, Dziadek Promilek, Grabka, Wyścigowy, Tosia, Colinek, Kajtuś, Żurawina, Dziadek Andrzejek i Obi. Wszyscy oni szukają domów.
Jeśli chcesz zamówić „Psi kalendarz literacki. Bezdomniaki z Rytlowa 2021”:
wpłać 33,33 zł na konto Stowarzyszenia Nadzieja na Dom:
56 1600 1462 1019 8821 7000 0002, z dopiskiem „Darowizna dla Rytlowa 2021”
Nie zapomnij podać nam adresu, na który chcesz otrzymać kalendarz.
Pierwsze zamówienia wysyłać będziemy w dniach 18-21 grudnia, listami priorytetowymi. Następnie, kalendarze wysyłać będziemy raz na tydzień, aż do wyczerpania nakładu.
Spośród bohaterów kalendarza, przygotowanego na 2020 rok domy znaleźli już: Malaga, Mała, Czarcik, Hutek, Ira, Czarny, Figo, Greg, Zorba, Tor, Emil i Zola. Do dziś w schronisku pozostają zaś: Boberek, Szogun, Jarzyna i Biała. Dzięki kalendarzowi wiele rytlowskich psiaków, w tym zwłaszcza psich staruszków, znalazło swoich wirtualnych opiekunów. Mamy nadzieję, że nasz kalendarz pomoże znaleźć domy kolejnym rytlowskim psiakom.
Kiedy przygotowywaliśmy psi kalendarz literacki na 2020 rok, liczyliśmy na to, że uda nam się zebrać dziesięć, może piętnaście tysięcy złotych, dzięki którym zdołamy postawić dwa, może trzy nowe boksy dla psich staruszków. Środki, które udało nam się zebrać, wielokrotnie przekroczyły nasze oczekiwania. Dzięki Waszemu wsparciu do Rytlowa trafiło ponad 77.000 złotych, z czego 56.000 złotych ze sprzedaży kalendarza i 21.000 złotych z 1% z Waszych podatków. Postawiliśmy więc przed sobą ambitniejszy cel: chcemy przeprowadzić całościową przebudowę rytlowskiego schroniska, i stworzyć w Rytlowie przeznaczone dla psich seniorów staruszkowo. Mamy już wstępną koncepcję przebudowy schroniska (wykonaną bezpłatnie) i z budową chcemy ruszyć latem 2021 roku. Wpływy ze sprzedaży „Psiego kalendarza literackiego” 2020 i 2021 w całości przeznaczone zostaną na ten właśnie cel.
Dziękujemy Wam ogromnie, za to, że kupując kalendarz na 2020 rok zdecydowaliście się wesprzeć rytlowskie bezdomniaki. Mamy nadzieję, że nasz kalendarz sprawił Wam wiele radości w tym trudnym roku. Zachęcając do kupna „Psiego kalendarza literackiego. Bezdomniaki z Rytlowa 2021” życzymy Wam wszystkiego, co najlepsze. W załączniku przesyłam okładkę nowego kalendarza, na której znajdziecie zdjęcie Jarzyny.
Zapraszamy do odwiedzania strony internetowej Przytuliska: www.psypanimagdy.pl i profilu Przytuliska Psy Pani Magdy na facebooku (nazwa profilu: Bezdomniaki z Rytlowa)
W razie pytań, jesteśmy do Waszej dyspozycji, w sprawie kalendarza piszcie na: psikalendarz2021@gmail.com
Dziś Wielka Rewia! – Kolejna premiera na Scenie Berlin Roch Pekiński, Twardzioch, Schyzio Frenik, Mulek Róż… Czy mówią Wam coś te nazwiska? Nie? A gdybym (dla ułatwienia) dodał, że to pseudonimy bardzo znanego poety? Zwanego nawet Księciem Poetów? O! widzę że podnosi się jakaś ręka! Słucham? Tak, odpowiedź jest prawidłowa: to Julian Tuwim! W odrodzonej po roku 1918 Polsce, teatr odrodził się szybko. I równie szybko, bo już w 1919 roku wystartował w sali przy ulicy Senatorskiej w Warszawie kabaret Qui pro Quo. A przecież i on nie wyrósł na martwej glebie. Lata 1916 -1918 to okres rozkwitu teatrzyków estradowych. Front oddalił się od Warszawy i w okupowanej stolicy zapanował względny spokój. Pisanie dla kabaretów stało się głównym źródłem utrzymania początkujących literatów. Klasyczny program składał się piosenek, melodeklamacji, skeczów i wstawek baletowych. Pamięć o przedwojennym polskim kabarecie ciągle jeszcze tli się w narodzie słabiutkim płomykiem, pamiętamy tę i ową melodię, potrafimy zanucić jakąś zasłyszaną gdzieś zwrotkę (ale tylko jedną jak Mazurka Dąbrowskiego). Ale informacja, że teksty dla Qui pro Quo, Morskie Oko czy Bandy pisali tacy giganci jak Lechoń, Tuwim czy Słonimski – to zawsze wielkie zaskoczenie. Tuwim już we wczesnym okresie swej twórczości mistrzowsko opanował wszystkie gatunku lekkiej muzy. Pisał piosenki, melorecytacje, monologi, skecze. Był współautorem rewii. „Pokoik na Hoże”, „Co nam zostało z tych lat”, „Nasza jest noc” to także piosenki autorstwa Tuwima. Qui pro Quo był kabaretem gwiazd. Wylansował całą plejadę ulubieńców przedwojennej Warszawy, wśród nich Mirę Zimińską, Hankę Ordonównę, Kazimierza Krukowskiego, Konrada Toma, Ludwika Lawińskiego, Adolfa Dymszę. No i króla konferansjerów – Fryderyka Jarosy’ego, który do Polski przyjechał z rosyjskim kabaretem „Niebieski Ptak” i został u nas już na dobre. Ten ostatni tak opisywał sytuację literatów piszących na potrzeby kabaretu: „Proszę Państwa! W Warszawie istnieje kilka teatrów rewii. Każdy z nich zmienia program mniej więcej co miesiąc a w każdym programie jest przeciętnie piętnaście numerów. Autorów natomiast jest bardzo mało. Dlatego daje się odczuć dotkliwy głód nowych pomysłów, bo według powyższych obliczeń parę osób musi co miesiąc wymyślić i napisać około stu numerów. Wobec tego powstała giełda autorska. Schodzą się tam autorzy i kierownicy literaccy teatrów i uprawiają handel pomysłami jakby to były obce waluty. Rozmowy na giełdzie autorskiej są bardzo ciekawe: „jak dziś szmoncesy?”, – „Trochę mocniej”, – „Duże zapotrzebowanie na polityczne kawały”, – „Słuchaj, odstąp mi dwóch Żydów w tramwaju a ja ci dam Witosa pod Bacchusem”, – „Panowie kto bierze piosenkę o Sejmie i rządzie, same rymy na ‘upa’”, – „Za szlagiera o apaszu dam pierwszorzędne kuplety o Korfantym, dopłacam 50 złotych”… To nie żart! Julian Tuwim, Antoni Słonimski, Marian Hemar, Andrzej Włast a także kompozytorzy: Jerzy Petersburski, Jakub Kagan, Henryk Wars i wielu, wielu innych musieli przecież spotykać się na takiej giełdzie i wymieniać pomysłami. No bo przecież artystyczna Warszawa kawiarniami stała. Boy, który był fanatycznym wielbicielem kabaretu tak pisał „Wczorajszy program w Qui pro Quo to prawie w całości wyskok niewyczerpanego humoru poety T..ma (nie wymieniam nazwiska, aby uszanować jego trzydzieści trzy pseudonimów). Co za bajeczny temperament u tego człowieka, aby tak, od niechcenia, lewą ręką rzucać owe drobiazgi, od których sala trzęsie się ze śmiechu, a przy których znawca co chwila oblizuje się ze smakiem i kręci z uznaniem głową”. Myśląc o repertuarze dla Sceny Berlin Teatru Nowego Proxima przypomniałem sobie, że jeszcze jako student łódzkiej filmówki (w latach 60tych) zakochałem się w wystawianym w Teatrze 7.15 (a także w warszawskiej Syrenie i wielu innych) spektaklu „Taka noc nie powtórzy się więcej”. Wiele lat później, pracując w zespole Rozgłośni Polskiej RWE napisałem słuchowisko z przedwojennymi przebojami. Żyły przecież jeszcze w Londynie gwiazdy tych kabaretów – Zofia Terné, Włada Majewska czy Kazia Kaliszewska. Wielu z tych artystów poznałem osobiście. Hrabia Michał Tyszkiewicz, mąż Ordonki mieszkał nawet w tej samej kamienicy co ja – piętro wyżej. Postanowiłem więc sięgnąć do tych romantycznych wspomnień i napisałem scenariusz do spektaklu „Dziś Wielka Rewia” dokładnie według starej, sprawdzonej receptury. Dajcie się zaskoczyć! Tym bardziej, że na scenie zobaczycie absolwentów i studentów Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie. Wielu z nich to aktorzy-tancerze Teatru OdRuchu. Będą pióra, cekiny, płatki róż, piękne melodie, młodość i uroda – czyli wszystko to, w czym kochała się przedwojenna Warszawa.
Zespół: Girls: Agata Toporek, Magdalena Malik, Paulina Strzoda, Karolina Rentflejsz Boys: Michał Misza Czorny, Jakub Sielski, Łukasz walczak, Jakub Gajewski, Kacper Mucha, Maciej Gośniowski Narrator: Piotr Sieklucki Asystent reżysera i choreograf: Michał Misza Czorny Reżyseria: Janusz Marchwiński – autor tego tekstu
Kraków. Ogłoszono laureatów Nagrody Teatralnej im. Stanisława Wyspiańskiego
Reżyser Piotr Sieklucki – za stworzenie programu Teatr Nowego Widza otrzymał nagrodę główną 9. edycji Konkursu o Nagrodę Teatralną im. Stanisława Wyspiańskiego. To najważniejsza teatralna nagroda Miasta Krakowa!
Nagroda Teatralna im. Stanisława Wyspiańskiego, ustanowiona przez Radę Miasta Krakowa w 2011 roku, jest przyznawana od 2012 r. Jej celem jest wzmocnienie wizerunku Krakowa jako silnego ośrodka teatralnego oraz wspieranie rozwoju sztuki teatru w jej różnych formach i odmianach.
– W tym roku, w obliczu pandemii, udało nam się ponownie poszerzyć formułę konkursu, dzięki czemu członkowie kapituły poza nagrodą główną i specjalną, mogli zarekomendować osoby lub zespoły spośród zgłoszonych do konkursu do uhonorowania dodatkowymi nagrodami specjalnymi – wyjaśniła Katarzyna Olesiak, dyrektor Wydziału Kultury i Dziedzictwa Narodowego UMK.
Do dziewiątej edycji konkursu wpłynęło 28 wniosków o nagrodę główną oraz 21 wniosków o nagrodę specjalną. Kapituła obradowała pod przewodnictwem prof. Jacka Popiela
Nagrodę główną w wysokości 30 tys. zł brutto otrzymał Piotr Sieklucki – za realizację programu Teatr Nowego Widza, w ramach którego na scenie Teatru Nowego Proxima w 2019 roku wystawiono dwa spektakle adresowane do najmłodszej publiczności: „Król Maciuś Pierwszy” oraz „Było sobie życie”.
W związku z sytucją epidemiologiczną w Polsce i zamknięciem Teatrów dwie nasze ostatnie premiery i ich telewizyjne rejestracje udostępniamy na specjalnym krakowskim kanale PLAYKRAKOW
W ramach „Familijnego Programu Antywirusowego” ogłaszamy konkurs na wykonanie makiety scenograficznej do wybranej „książki dzieciństwa” o której w wideo nagraniach opowiadali Mistrzowie: Jan Peszek, Jerzy Stuhr, Maciej Maleńczuk, Edward Linde-Lubaszenko, Marcin Daniec i Malwina Roczniok.
Główna nagroda w konkursie to 5 000 zł dla wygranej pracy oraz realizacja spektaklu z nagrodzoną scenografią w 2021 roku!
Na zgłoszenia i zdjęcia wykonanej makiety scenograficznej czekamy do 15 lutego 2021 pod adresem e-mail: piotr@teatrnowy.com.pl
Drodzy widzowie, od listopada gramy bieżący repertuar na 100% miejsc!
W związku z obecną sytuacją i obostrzeniami epidemiologicznymi Teatr Nowy Proxima podjął decyzję o umożliwieniu oglądania wybranych spektakli online w wersji premium. Telewizyjne rejestracje spektakli zostały przygotowane specjalnie na tę okoliczność – gwarantujemy Wam dźwięk i jakość na najwyższym poziomie!
Od listopada na dany dzień grania danego spektaklu sprzedaż biletów odbywa się w dwóch wariantach:
NA ŻYWO w dozwolonej formie 25 % miejsc, gdzie poczujecie się wyjątkowo bezpiecznie i komforotowo 😉 LISTOPAD ZGODNIE Z WYTYCZNYMI PREZESA RADY MINISTRÓW- ZAWIESZONA SPRZEDAŻ
ON-LINE w sprzedaży 75% miejsc, gdzie pokaz odbywa się w rzeczywistym czasie trwania wydarzenia, a przed rozpoczęciem i po zakończeniu spektaklu bedzie możliwość podpatrzenia naszych artystów za kulisami i w garderobie oraz wspólnie pobankietować 🙂
Kupując bilet na spektakl online, na pół godziny przez planowanym pokazem otrzymasz ( W DNIU POKAZU) od nas link i hasło do rejestracji przedstawienia. Spektakl BĘDZIE AKTYWNY PRZEZ 3 DNI, a po zakończeniu – link i hasło wygasną.
Dla osób, które zdecydują się na taką formę uczestnictwa przewidzieliśmy również pewne bonusy. Na zamkniętej grupie na Facebooku na pół godziny przed spektaklem udostępnimy na żywo zakulisowy materiał z przygotowań do spektaklu, zaś po przedstawieniu zaprosimy Was do udziału w rozmowie, podczas której będą mogli Państwo zadawać nam pytania oraz wspólnie POBANKIETOWAĆ 😉 W ZWIĄZKU, IŻ TEATRY BĘDĄ ZAMNIĘTE TEJ FORMY NIE PRZEWIDUJE SIĘ W LISTOPADZIE.
W ZAKŁADCE REPERTUAR ISTNIEJE MOŻLIWOŚĆ WYBRANIA SPEKTAKLU NA ŻYWO LUB ON-LINE!
MUZEUM. LEKCJA HISTORII JACKA KACZMARSKIEGO W TEATRZE NOWYM PROXIMA (RECENZJA)
W Teatrze Nowym Proxima tej jesieni możemy wziąć udział w niesamowicie pouczającym, a jednocześnie poruszającym spektaklu muzycznym – lekcji historii przygotowanej przez samego peerelowskiego barda polskiego, Jacka Kaczmarskiego. Wykonawcami jego utworów są: przyjaciel piosenkarza – Janusz Marchwiński, prowadzący spotkanie – Piotr Sieklucki oraz Paweł Harańczyk i Marcin Chatys. W miniony weekend odbyła się właśnie premiera spektaklu pt. „Muzeum. Lekcja historii Jacka Kaczmarskiego”.
„Muzeum” to album muzyczny wydany przez Jacka Kaczmarskiego w 1981 roku, który współtworzyli często towarzyszący Kaczmarskiemu Przemysław Gintrowski i Zbigniew Łapiński. Składa się on z dwudziestu utworów. Jest to oryginalny projekt muzyczny pod względem swojej konstrukcji, bowiem tekst każdej piosenki to intertekstualne odwołanie do wybranego dzieła malarstwa istotnego dla historii i kultury Polski.
W rozmowie z Natalią Gorbaniewską z 1982 roku artysta tak opowiadał o swoim dziele: „Napisałem to na wiosnę 81 roku. To było 20 piosenek, które były opisami obrazów polskich, malowanych w XIX i XX wieku, na tematy tzw. narodowe i polityczne, czyli paradoksalnie, kiedy wszystko można było powiedzieć wprost, ja postanowiłem znowu sięgnąć do metafory i dystansu historycznego, żeby starać się przekonać ludzi, że to, co przeżywają, nie jest czymś nadzwyczajnym i jedynym, tylko pewnym wydarzeniem w szeregu innych, że takich zrywów, rewolucji, momentów nadziei i klęsk w każdym pokoleniu zdarza się przynajmniej jeden czy dwa, że ocaleniem największych zdobyczy Solidarności i warunkiem ocalenia jest przede wszystkim zdanie sobie sprawy, że należy o tym myśleć w sposób historyczny”.
W czasie spektaklu odtworzono znaczną część utworów z płyty ( „Szturm (prolog)” „Stańczyk (Matejko)”, „Rejtan, czyli raport ambasadora (Matejko)”,„Wieszanie zdrajców (Norblin)”, „Pikieta powstańcza (Gierymski)”, „Somosierra (Michałowski)”, „Zesłanie studentów (Malczewski)”, „Wigilia na Syberii (Malczewski)”, „Wiosna 1905 (Masłowski)”, „Autoportret Witkacego (Witkacy)”, „Birkenau (Krawczyk)”, „Czerwony autobus (Linke)”, „Kanapka z człowiekiem (Linke)”, „Arka Noego (Arrasy wawelskie)”. Do każdej pieśni wyświetlane były dla publiczności obrazy oraz śpiewający przed każdym utworem odczytywali informacje na temat dzieł, co pomagało w interpretacji i późniejszym zrozumieniu tekstu piosenki.
Spektakl „Muzeum. Lekcja historii Jacka Kaczmarskiego” było to naprawdę niesamowite wydarzenie – muzycy świetnie oddali klimat panujący na koncertach śp. Jacka Kaczmarskiego. Interpretowali piosenki z wielkim oddaniem, gdzie było to konieczne podniosły nastrój wpadał w patetyczne nuty, co nie przeszkadzało w pozwolić sobie w przerwie między utworami na dowcip. Widać, iż twórcy z przyjemnością ze sobą współpracują na scenie. Wokaliści starali się jak najbardziej upodobnić brzmienie do oryginału, pozostawiając tym samym wiernymi charakterystycznemu, dynamicznemu, ciężkiemu niekiedy stylowi Kaczmarskiego i Gintrowskiego.
Wydarzenie to powinno być punktem obowiązkowym na liście u wszystkich fanów twórczości Jacka Kaczmarskiego. Spektakl zorganizowany i poprowadzony w sposób doskonały – pozbawiony całkowicie nachalnych kontekstów współczesności, tylko historiozofia w najczystszej, kaczmarskiej postaci oraz wybitni muzycy, bawiący się grą na instrumentach i wokalem z dozą dystansu do siebie. Koncert jest godny polecenia również osobom, które są totalnymi laikami jeśli chodzi o historię sztuki – dzięki informacjom wstępnym można się naprawdę bardzo dużo nauczyć.
Autor recenzji: Karolina Orlecka
Tytuł: „Muzeum. Lekcja historii Jacka Kaczmarskiego”
Obsada: Janusz Marchwiński, Piotr Sieklucki, Paweł Harańczyk, Marcin Chatys
