Karol Miękina – program warsztatów teatralnych

Karol Miękina, aktor, tancerz, choreograf.

Studiował w Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie, na Wydziale Teatru Tańca w Bytomiu.

Były tancerz Polskiego Teatru Tańca – baletu poznańskiego oraz Bałtyckiego Teatru Tańca – Opery Bałtyckiej w Gdańsku. Obecnie współpracuje z Teatrem Nowym oraz z Teatrem Bagatela w Krakowie.

Grał i tańczył w spektaklach tworzonych przez takich artystów jak: Ohad Naharin, Ewa Wycichowska, Jacek Łumiński, Jo Strømgren, Jan Peszek, Caroline Finn, Adolf Weltschek, Joseph Alter, Izadora Weiss, Cezary Tomaszewski, Janusz Skubaczkowski, Eryk Makohon, Maciej Kuźmiński, Antony McDonald, Ole Martin Meland, Barbara Bujakowska, Kaya Kołodziejczyk, Piotr Sieklucki, Wojciech Terechowicz, Aleksander Kopański, Wojciech Kościelniak, Michał Kotański, Paulina Wycichowska, Anna Rokita, Piotr Skalski oraz Włodzimierz Nurkowski.

Występował na wielu festiwalach teatralnych i tanecznych w Polsce i za granicą m.in. w Niemczech, Rosji, Brazylii, Norwegii, Serbii, Czechach i na Białorusi.

W karierze choreograficznej wyróżnić można jego dwa autorskie spektakle: „public space” oraz „Homo religiosus”, które prezentowane były na wielu festiwalach teatralnych i tanecznych w Polsce.

W 2014 roku został laureatem Programu Stypendialnego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Młoda Polska”.

Program warsztatowy przygotowany dla seniorów ma na celu przedstawienia ciała aktora jako wszechstronnego instrumentu scenicznego. Rozpoczynamy od pracy nad głosem. Sprawdzamy w jaki sposób nasze cało pracuje, aby wydobyć dźwięk, jak możemy operować strumieniem powietrza, żeby uzyskać różną jakość dźwięku, szukamy w którym miejscu w naszym aparacie mowy konstruowane są konkretne głoski. Następnie szukamy i nazywamy różne jakości dźwiękowe, staramy się odkryć je jako warstwę ruchową, zaczynając od pracy nad mimiką, a następnie przetwarzając je na całe ciało.
Kolejnym etapem są podstawowe zadania aktorskie m.in: wchodzenie w przestrzeń, postrzeganie jej, stosunek do przedmiotu, rekwizytu, innej osoby w polu gry. Uczymy się także prostych form choreograficznych opartych na kole, linii oraz tzw. koneksjach między wyznaczonymi punktami w ciele. Podejmujemy się improwizacji aktorsko-ruchowej tworząc podstawowe dialogi i zadania. Dzięki temu docieramy do etapu wspólnej pracy nad finałowym scenariuszem.