Choć nikt tego nie przyzna, moralizowanie jest jedną z ulubionych rozrywek twórców teatralnych. Jeśli spektakl powstaje w tak zwanym nurcie „zaangażowanym” opisy na stronach internetowych prześcigają się w sformułowaniach typu: rozliczyli (tu wstaw dowolną grupę społeczną), pokazali całą prawdę o…, bezkompromisowo rozprawili się z… itd. itd. Należy zadać pytanie: czy  twórcy są jednakowo surowi dla samych siebie podczas procesu pracy? Czy gorliwie pilnują założeń o empatii, równości i wspólnocie?

A może jednak cel uświęca środki i nie warto przejmować się tą całą przemocą… Fizyczną, ekonomiczną, strukturalną, wykorzystującą władzę autorytetów, działającą w przestrzeni symbolicznej. Przemocą, której w sumie nie widać. Bo przecież nikt nie jest na tyle szalony, żeby na przykład wyjść, opowiedzieć o tym ze sceny, może jeszcze zrobić z tego punkowy koncert? Przecież takie coś trzeba by było konsultować z prawnikiem…